سازه های فضاکار

سازه های فضاکار سازه ای سه بعدی است که قابلیت انتقال تمامی بارهای وارده بر سیستم شبکه سازه فضایی را دارد. به گونه ای که نیرو های اعمال شده بر سازه فضاکار به راحتی به تکیه گاه ها انتقال یافته و سبب پایداری و استحکام سازه سه بعدی میشوند.

اجزای سازه های فضاکار

تمام اجزا در این سیستم تحت تاثیر کشش و فشار قرار دارند. به عبارت دیگر، سازه فضایی شبکه منظم و پیوسته و مدولاری است که بصورت یکپارچه و سیستمی عمل میکند. اعضا و پیوندهای سازه فضایی، شکلی سه بعدی را ترسیم می کنند.

ویژگی سازه های فضاکار

به هر قطعه از سازه فضایی یک فریم گفته می ‌شود. استحکام این سازه‌ ها از طریق محاسبه بارهای خمِشی وارد شده به سازه است که خود به دو قسمت بارهای کششی و فشاری در طول هر پایه یا فریم منتقل میشود.

سازه های فضایی

با اتکا به قدرت ساختاری ذاتی مثلث متساوی اضلاع تعریف می شود. این قاب فضایی در دهه 1900 توسط الکساندر گراهام بل طراحی شد اما کاملا محقق نشده بود تا بعدا ریچارد باکمینستر فولر از آن برای ساخت گنبدهای ژئودزیکی خود استفاده کرد.